HASRET
Ne diyordu şair; Yıkıldı yolunu bekleyen şehir, şimdi gelsen de bir, gelmesen de bir...!
Senin yokluğundan bu yana sahildeki güller kokusunu saklıyor. Avuçlarımda biriken toz taneleri savruluyor. Ağlamaktan kırıldı her şey. İçimden hasret şarkıları besteledim. Sanki bütün şarkılar bana söyleniyor. Sensizlik benim düşmanım; Ne yakınımda, ne uzağımdasın...
Akşam sefaları, neden gün batımını beklerler, neden hiç ama hiç kimse onları fark etmez. Sokakta yürürken bile yalnızız. Acılar içindeyken insanların büyük yanlışları bile küçük görünüyor, birbirini tanıdıkça yalnızlıkları da güzelleşiyor.
Her aşk bir gün biter, hasret başlar... Bazen terk edip gidebilmeli bu şehri kendi çaresizliğinde, bazen inceldiği yerden kopmalı hayat. Saniyeler sonra ne olacağını bilmeden, yıllar sonrasının hayallerini kuruyoruz, ama bence öğreniyoruz değil mi ?...
FULİN
