YAZARIM

     Zaman akıp giderken, habersiz koyarım bir kelimeyi daha diğerinin ardına. Yazarım... Belki yazmaktır beni her şeyden ve herkesten ayıran. Kendimi yazdıklarımda bulurum. Bir daha ve bir daha... Yazarım...

                                                                  FULİN         

ŞEHRİN IŞIKLARI



     Akşam olmuştu. Şehir, ağırlaşan göz kapaklarının arasından günü bitirmenin telaşıyla, insanları seyrediyordu. Erken parlamış minik yıldızlar, karanlığın kalbine batmış, ışık ışık kanatıyordu karanlığı.
     Gecenin sihirli eli sokakları boyamış, karanlıkla ışığın kesiştiği her nokta başka bir çehreye bürünmüştü. Köşe başını bekleyen sokak lambası yorgun ve uykusuzdu...

                                                               FULİN      

Gözyaşlarım Ağlıyor

GÖZYAŞLARIM AĞLIYOR

      Yaşamımızdaki saflığımız, çocukluğumuz; biraz da deli halimiz, işte biziz...
       Hayallerle dolu dünyamızda bizler sadece inandıklarımızı görürüz. Zaten insanları da yaşanır hale getiren hayalleri değil midir?
       Bazen hayallerimiz, birikmiş acılarımız oluyor. Bazen de unutuluyoruz kıyıda, köşede habersizce. İnsan kendini ararken, kendinden yoruluyor...

FULİN